Egbert goes green

Duurzaam is helemaal in de mode. Het is helemaal niet moeilijk. Je zamelt je afval gescheiden in, je bent zuinig met licht en verwarming, je let op wat je koopt en eet. Een kind kan de was doen. Trouwens, dat kan ook duurzaam: lagere temperatuur, verantwoord wasmiddel. En hang het dan buiten te drogen, of in het trapgat. Je laat geen rotzooi slingeren, en al helemaal geen plastic: plastic wordt niet afgebroken maar het breekt zelf van alles af. Niet dat ik ecologisch een heilig boontje ben.

In de duurzame top-100 van het dagblad Trouw maak ik geen schijn van kans. Er liggen geen zonnepanelen op m'n dak en er staat geen windmolen in de tuin. De auto is nog in gebruik en af en toe gaat gewoon de open haard aan. Maar toch: je doet wat je kan. Iemand zegt: wat haalt dat aan? De grote vervuilers gaan gewoon door. Dat kan wel zijn, maar dat ontslaat je toch niet van je eigen verantwoordelijkheid? Iemand anders zegt: wat wij doen dat is maar een druppel in een oceaan. Ik zeg: wat is een oceaan anders dan een heleboel druppels? Je moet ergens beginnen. Maar nou kwam ik er zomaar achter dat ik groener ben dan ik wel dacht. Veel groener zelfs. Terwijl ik zaterdagmorgen zat bij te komen van een paar daagjes weg, las ik in de krant een advertentie voor ecologisch verantwoord reizen. Een vliegvakantie die dankzij allerlei compensatiemaatregelen CO-2 neutraal was. Daar wringt iets. Dat je met allerlei maatregelen ecologisch kunt compenseren zal wel waar zijn, maar helemaal niet vliegen is vast en zeker duurzamer. Nee, dan mijn vakantie: m'n fiets was alvast meegenomen door de buren. Zelf ging ik met de trein. Ter plekke heb ik gefietst en met het openbaar vervoer gereisd. Ik heb de restjes opgemaakt en her en der de kost opgehaald. Slechts één keer in vijf dagen draaide de vaatwasser. En als klap op de vuurpijl ben ik het hele eind met de fiets teruggekomen: 108 kilometer.

Een e-bike weliswaar, maar dan nog. Ik hoef geen groen lintje. En die top-100 haal ik nog steeds niet. Maar wat hierboven staat, is best wel waar.

egbert van der weide