Schuren

De eerste ervaring met het bewaren van tulpen had ik bij mijn "halve" peetoom, ome Wim Heemskerk, op boerderij Eiken Donk. Als klein ventje nam hij me mee naar de oude stalzolder, waar de tulpen 10 cm dik lagen uitgestrooid. Plantgoed weliswaar dat in oktober met de kolenschop in manden werd opgeschept, daarna door de wanmolen ging om schoon geplant te kunnen worden. Bij de rijke bloemisten waren al lange stellingen in gebruik, die lagen in ontwikkeling een halve eeuw voor.

Mijn vader, beginnend kweker, kon voor zijn bollen stellingruimte huren, maar dan alleen de bovenste drie bladen. Halsbrekende toeren moest je uithalen om de bollen, met de stortbak, erop te krijgen, maar ook om ze later er weer af te halen. Je moest wát, niet waar!

Museum de Zwarte Tulp heeft bollenstellingen nagebouwd, prachtig. Toch zijn er weinig (oud)kwekers die met heimwee aan de stellingen terugdenken. Niet alleen omdat het s'zomers warm en zwaar werk was, maar vooral om de gekmakende hyacintenjeuk in de winter, als de stellingen geveegd moesten worden. Kort na de stelling-schuren kwamen de gaasbakken in beeld. Aanvankelijk werden ze de schuur in- en uitgesjouwd. Er werden gaasbakken met lange onderpoten gebruikt: de spinnenkoppen. Van Rooyen maakte de karretjes ervoor. Toen de losse pallets werden geïntroduceerd, was het helemaal voor elkaar. Stellingen in de schuren werden, als het even kon, gesloopt en de plafondventilator deed zijn intrede. Kleine "antha"kratjes vormden een tussenfase, zij het ook niet voor lang.

Tegenwoordig worden bijna alle bollen in kuubskisten bewaard. Alleen met een heftruck kan je ze verzetten. De plafondventilator is vervangen door veel grotere aanzuigers, nu in een stormwand.

Zelfs voor export naar Duitsland of Zweden gaan er al bollen in een "kubieke meter"kist. Kortom, wilt u de sfeer van vroeger proeven, ga dan naar museum de Zwarte Tulp en vraag, om de nostalgie écht te kunnen ervaren, of ze nog voor wat tulpenstof of jeukende hyacintenvellen kunnen zorgen!

Aad van Ruiten