Dominee Egbert vd Weide:
"Het afscheid was grandioos"
Dominee Egbert van der Weide (56) legt zijn ambt van predikant neer vanwege poly-neuropathie. "Mijn zenuwen doen hun werk niet meer en beginnen voor zichzelf", schertst hij. Liever had Egbert nog predikant tussen de bollen gebleven. Maar het gaat niet meer. Hij kijkt nu tevreden terug op zijn periode in Noordwijkerhout. "Ik wilde de protestantse gemeente deel laten uitmaken van Noordwijkerhout. Mensen met elkaar verbinden. Dat is wat ik heb geprobeerd." Ruim 700 mensen namen afscheid op 30 april in de St. Jozefkerk. "Het was grandioos", concludeert de dominee.
Door Piet de Boer
Egbert is geboren in Drenthe (Hoogeveen) en groeide op in een gereformeerd gezin. Moeder werkte als huisvrouw en zijn vader was onderhoudsmonteur in de blikfabriek. Zijn keuze voor theologie in 1979 werd bepaald door zijn opvoeding maar vooral door twee vrouwen. Zijn liefde in klas drie van het gymnasium ging ook theologie studeren. Hij moet er nu om lachen. Het was niet eens verkering, nuanceert hij. Ze verhuisde en hij verloor haar uit het oog. Haar zus studeerde toen al theologie. Een gesprek met haar gaf de doorslag. "Het is een brede studie", wist ze uit eigen ervaring. Alles komt er in voor. "Dat sprak me aan".
"Tijdens de studie sprong de vonk over bij dogmatiek", zegt Egbert. "Het is de ruggengraat van het geloof. Dogma's zijn geen onwrikbare standpunten zoals veel mensen denken, maar 'stapstenen in het moeras van meningen'. Plekken om even stil te staan en na te denken over de volgende stap. Daar werd het heel spannend van", zegt hij opgetogen.
'Religie helpt ons om mens te zijn, hier en nu. En laat je met een omweg zien dat iedereen je naaste is'
Alice
Al op de middelbare school ontmoette hij zijn vrouw Alice. Ze trouwden voordat ze afgestudeerd waren en zouden vier kinderen krijgen: Marnix, Jasmijn, Wibout en Ebbing. In 1985 studeerde Egbert af. Banen lagen voor het oprapen. Er was een predikantentekort. In 1984 had hij al contacten met zijn eerste gemeente, Axel in Zeeuws-Vlaanderen. "Niks ten nadele van andere protestanten, maar daar wonen de leukste protestanten van het land. Ze hebben het rechte van de Zeeuwen. Ze zijn duidelijk en als eenmaal iets afgehandeld is dan is het klaar en blijven ze er ook niet over zeuren. Ze hebben bovendien het makkelijke, gemoedelijke van de Belgen." Na predikant in Nijverdal en Maassluis te zijn geweest kwam hij in 2007 naar Noordwijkerhout. Een overwegend katholiek dorp met een kleine protestantse gemeente. Voor Egbert een uitdaging omdat hij dat nog niet kende. Zijn opdracht: de kerkgemeente zichtbaar maken binnen de eigen kring, maar ook in het dorp. Dat betekende 750 gelovigen persoonlijk bezoeken. En elke uitnodiging aannemen.
Protestants geluid
Als snel merkte hij dat het protestantse geluid niet gehoord wordt in het katholieke Noordwijkerhout. Men wist niet eens dat er een protestantse gemeente was. Veel bewoners dachten dat de Witte Kerk leeg stond. Is het een museum? Een monument? Daar moest verandering in komen. Protestanten doen ook mee. Willen deel uitmaken van het dorp. "We moesten op de kaart zien te komen. De vrees was: 'Als er niks gebeurt dan eindigt het. De protestantse kerkgemeente stond te veel 'met zijn rug naar het dorp'". De dominee schreef daarom een stukje naar de krant. Een sprong in het diepe voor Van der Weide. Maar oud-redacteur Thea ter Heide-Vrolijk ontdekte in hem een schrijver met een eigen mening en een eigen geluid. "Ironie en zelfspot stop ik in mijn columns. Ik houd de lezer een soort lachspiegel voor. Soms zit er ook ook een beetje venijn in en boosheid van mezelf," zegt hij. Egbert zou niet meer stoppen en acht en een half jaar columns schrijven onder de titel 'Rond de Witte Kerk'. De column was een van de manieren om de protestante gemeente op de kaart te zetten.
"Religie helpt ons om mens te zijn. Hier en nu. Religie is verbinding. Het verbindt mij met de ander en met iets dat boven mij uitstijgt. Iets wat ik net niet kan pakken. Mensen hebben aandacht van anderen nodig. Religie laat je met een omweg zien dat iedereen je naaste is. Wat mij opvalt is dat Noordwijkerhout makkelijk te verbinden is. Dat zie je bij voorbeeld goed bij de Passie. Een naadloze samenwerking tussen kerken en verenigingen. Dat is de kracht van dit dorp.'' De kerken werken nu goed samen. Daar is Van der Weide trots op, zonder zichzelf op de borst te slaan.
Toekomst
De columns zijn ook een manier om verbindingen te maken. Bij zijn afscheid ontving hij de bundel Geef een dominee nooit het woord.... Nee, het zijn geen samenvattingen van de zondagse preek. Zijn (licht)kritische stukken oogsten nog steeds waardering. 'Vaak sloeg de dominee de spijker op zijn kop', merkte de voorzitter op van de Vrienden van de Witte Kerk. Wat de toekomst brengt is nog niet zeker. Hij gaat genieten van zijn vrije avonden, wil zingen in een klassiek koor en een boek schrijven over de aandacht voor kinderen in de eredienst. En er komt een nieuwe serie columns. Plannen genoeg. Het eerste dat hij gaat doen is met Alice een nieuwe woning zoeken. "We blijven in de Bollenstreek", zegt hij met een brede glimlach.