Door het (correctie-)lint

Ook ik heb ergens een ergernisknopje. Het reageert opvallend vaak op taalvouten en aanverwante vergissingen. Ik erger me bijvoorbeeld wanneer mensen zeggen of schijven 'ik irriteer me…' Ik vind het prima dat mensen zichzelf zitten te vervelen of te ergeren, maar val mij daar niet mee lastig, denk ik dan geïrriteerd. Ik bedenk dat ik van 'zich beseffen' ook op tilt sla. En 'ik bedenk me' betekent heel wat anders dan 'ik bedenk.'

Zeker nu ik probeer van m'n pensioen te genieten heb ik meer tijd voor dit soort ergernissen. Ook al een reden om maar liever wat te gaan doen. Dus ben ik weer meer gaan lezen. Maar ja, het boek dat ik voor me heb liggen is uit het Engels vertaald door iemand die dat maar beter niet had kunnen doen. De vrouw van de schrijver, lees ik in de colofon. Zo blijft het in de familie en het zal ongetwijfeld in de kosten hebben gescheeld. Beter nog: ze heeft er flink aan verdiend. Maar erg geslaagd is het niet. En weinig kritisch bovendien: de Engelse betoogtrant van manlief is haar blijkbaar zo dierbaar dat ze die veel te vaak zonder meer in het Nederlands weergeeft. Wat dan vervolgens weinig fraai Nederlands oplevert. Zal ik het boek terugsturen met al m'n rode onderstrepingen? Met een beetje geluk krijg ik m'n geld terug. Maar evenzogoed kan de uitgever bellen en zeggen: 'doe het dan zelf.' Durf ik dat? Ik ben op mijn beurt bang voor al die stuurlui die net als ik de beste zijn terwijl ze veilig aan wal zitten te lezen. Dus uit ik m'n ongenoegen thuis. Ik heb daar één vaste toehoorder. Ze is geduldig en ze houdt veel van mij, want de meeste van mijn geïrriteerde verzuchtingen hoort ze rustig aan. Misschien volgens het principe 'het ene oor in en het andere oor uit' – voor de zekerheid vraag ik haar dat maar niet. Maar soms schiet bij haar het ergernisknopje ook op rood. Mopperend stel ik vast dat een of andere taalgril helemaal in de mode is nu. Waarop ze fijntjes zegt dat 'nu in de mode' dubbelop is. Ze heeft gelijk – zoals meestal. Ach, verbeter de wereld en begin bij je man.

egbert van der weide